میان زمین و آسمان ، نردبانی است .سکوت در اوج این نردبان است . کلام یا نوشتار ، هر چه قدر هم قانع کننده باشند، باز هم در میانه ی این نردبان هستند .باید بر آن ها پا نهاد ، بدون هیچ فشاری .سخن گفتن دیر یا زود به شرارت بدل می شود . دیر یا زود . بی شک ، بی تردید .
تنها سکوت از شرارت تهی است . سکوت اولین و آخرین است . سکوت عشق است – و در غیر این صورت ، از صدا هم پست تر است . ساعتهای خاموشی، ساعتهایی هستند که آشکارا آواز سر می دهند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر