سهیلا: درد داره مامان...
مامان : مامان جون خوب می شی!
****
وقتی من،سهیلا، محبوبه جمع می شویم و هایده هم می خواند:
"مثل باد سرد پاییز غم لعنتی به من زد..."
حتی اگر حرفی هم بینمان ردو بدل نشود این موسیقی که فضا را پر می کند چه خوب جای هر سه تای ما حرف می زند؛
مهم نیست
هیچ چیز مهم نیست؛
"اگر زندگی عذابه یه حباب روی آبه
من به گریه هام می خندم..."
وقتی سهیلا می گوید زندگی درد دارد واین درد توی تنش است، وقتی تمام زندگیش سنگ دارد و این سنگ ها هیچ وقت از جلوی راهش کنار نمی روند وقتی محبوبه دردِ توی وجودش را زار می زند... وقتی هق هق شان با هم تلاقی می شود...
من خیره به جفتشان... حتی نمی توانم گریه کنم.
****
مامان: خوب مامان جان؛ این که گریه نداره... همه درد دارن... از بس غصه می خوری... از بس غمگینی... تو با این کارات خودتو می کشی مامان جون...
سهیلا: مامان؛ همه درد دارن... ولی درد من پایانی نداره... تمومی نداره... بریدم به خدا...
****
هر سه نفرمان سکوت کرده بودیم و به نقطه مقابلمان زل زده بودیم و موسیقی به جای هر سه نفرمان حرف میزد...
سهیلا تو دلش صخره داره، دوتا صخره بزرگ یکی این طرف یکی اون طرف، سهیلا تو دلش درد داره...
مشهد 28 مهر 87-
----------------------------------------------------------------------
پ . ن. 1:
روزها سبکبارند
من شانه هایم را به دوش می کشم
دنبال اتفاق خاصی نیستم
از من گذشته است که به تو فکر کنم دلتنگیهایم که قد می کشند
برای صعود
تلاش
بیهوده است
من آخرین سیگارم را آتش زده ام ....
بخشی از شعر از کتاب ما در دندانهایمان حبس بودیم / سهیلا دیزکلی/مشهد/83/نشر خیزران
